Reunie Boomkerk groot succes

Op 18 juni kwamen circa 220 (oud-)parochianen bijeen in de Boomkerk. Voor velen was het een weerzien sinds vele jaren. Verhalen werden opgehaald en oude foto’s bekeken. Zie hier voor de foto’s.
Naast vele dankbetuigingen ontvingen we van een oud-parochiaan onderstaand verslag:

Memories

Het is zaterdag 18 juni 2011. In de Boomkerk wordt een reunie gehouden tgv het 100 jarig bestaan. Meer dan 200 (oud) parochianen hebben zich aangemeld om elkaar te ontmoeten. Wat zal het gaan worden? Wie zullen er allemaal gaan komen? Zal ik ze nog wel herkennen? Zullen ze veel veranderd zijn? Maar ook: wat zullen ze van mij denken?

Om kwart voor 11 betreed ik de hal van de Imeldaschool, na eerst een kwartier nog buiten in de rij te hebben gestaan. De personen rondom mij zijn al druk in gesprek met elkaar over de voetbalvereniging DCG, en al schuifelend komen er meerdere verhalen los. Waar woonde je, welke klas zat je, op welke verenigingen heb je gezeten?

Dan sta je bij de inschrijftafel. Je noemt je naam en gaat daarna de stikker met jouw naam zoeken. Prima, want anders zoek je je wezenloos. He, dat is leuk, er komt nog een oud vriendinnetje ook. Toch even opletten.

Het is trouwens zeer druk, dus maar eerst in de rij voor koffie met gebak. Ook daar staande komen al veel verhalen los. Je ziet bekende gezichten en knoopt natuurlijk een praatje aan. Na eerst de versnaperingen genuttigd te hebben ga je op zoek. Hoewel. Je hoeft niet ver te lopen, want al diverse mensen hebben jou opgemerkt en de hernieuwde kennismakingen zijn niet van de lucht.

Ik weet niet of u vaak kijkt/luistert naar programma’s als vermist, adres onbekend en spoorloos, maar dit alles kwam tesamen in “memories”. Ik heb me geen moment op deze dag verveeld en voor 100% genoten. Duidelijk was toch wel (gelukkig voor mij) dat jongens en meisjes van 65-75 jaar in de meerderheid waren, maar er waren ook uitschieters. Waren het geen klasgenoten, dan waren er toch wel herinneringen en verhalen aan de buurt waarin je woonde. Zo had iedereen dus zijn/haar eigen verhaal over die tijd van vroeger. Dat was voor mij als ‘jongen-achter-de kerk’ heel bekend, maar hoe zat dat met de meisjes? Knap lastig, want we hadden praktisch geen contact met ze. Er liep een grote streep op de speelplaats en daar mocht je beslist niet overheen. Gescheiden scholen dus en ook gescheiden uitgangen. Via bijeenkomsten als de verkennerij, gidsen, kajotters kwamen we later wat meer met elkaar in contact, maar het bleef bij sumiere ontmoetingen. En nu zaten ook zij daar. Wie zou je nog herkennen? Ja, dan zal je toch een rondgang moeten maken en alle boezems op stikkers (of is het andersom) moeten bekijken. Toch maar proberen. En ook dan kom je zeer verrassende resultaten tegen. Met een rood boek met afdrukken van foto’s in de hand heb ik zeer velen toch weer herkend.

Er was een lunch, maar daar ben ik niet aan toegekomen, zo interessant en plezierig waren de ontmoetingen met elkaar. Ook na deze dag zullen er nog vele contacten blijven bestaan, cq. worden uitgediept.

Ik heb van deze dag genoten en wanneer ik het fraaie boekwerkje wat door Loek Hieselaar is samengesteld nog een doorlees komen er steeds meer herinneringen naar boven. Soms heeft een mens het nodig om toch nog eens achterom te kijken. In de herinnering krijgt vaak de glans de boventoon; de scherpe kanten liggen ver genoeg weg om voorrang te verlenen aan het goede en leuke van vroeger. In het vertellen is er ook nu ruimte om elkaar bij te staan op weg van vroeger naar nu. En dat ene vriendinnetje of dat ene vriendje hebben we die ook nog gevonden?

Het is nog erg laat geworden voordat ik weer huiswaarts keerde, maar met een tas vol fantastische kostbaarheden.

Hen Holthuizen, oud (hulp)koster van de Boom